Х.Мирзахмедов ўз асарларида Ўзбекистонннинг сўлим манзаралари, гўзал табиати ва оддий инсонларни меҳр-муҳаббат билан тасвирлади. У илиқ ранглар орқали образларнинг ҳис-туйғулари ва кечинмаларини тўлақонли тарзда очиб бера олди.
Рассомнинг севимли жанри бўлмиш – манзараларда эса ҳаётий туйғулар мавжуд. «Баҳор нафаси», «Қиш тонги», «Ёрдоннинг тилла тераклари», «Апрель куни», «Исфара», «Кумушконда қиш», «Эрталабки намоз вақти», «Қуёшнинг чиқиши», «Ғилонда тонг отди», «Гуллаётган ўрик», «Настарин», «Кўк чой» каби асарлари бунга мисол бўлади.