1928 йилда Ўзбекистонга биринчи марта келган П.Беньковни ўлканинг рангдор табиати, шаклларга бой меъморий обидалари, шарқона турмуш тарзи бутунлай мафтун қилди, юртимизнинг гўзал табиатига, меҳмондўст халқига чексиз меҳр қўйди. 1930 йилда Самарқандга кўчиб келган рассом умрининг охиригача Ўзбекистонда қолди. Сермаҳсул ва сермазмун ижод қилди, минглаб шогирдларни, яъни бугунги кунда бутун дунёга номи машҳур ва буюк рассомларни тарбиялади. У ўзининг деярли барча асарларида қуёшли юртимизнинг гўзал табиатини, содда ва меҳнатсевар инсонларини акс эттирди. “Хивалик қиз” (1931), “Дугоналар. Фронтдан хат” (1945), “Узум бозори” (1928-1929), “Эски Бухоро” (1931) каби асарлари шулар жумласидандир.