Эркин Бозоровнинг рангтасвир асарларини кузатар экансиз, уларда, асосан, рассомнинг табиат билан мулоқотини, унга бўлган муносабатини сезасиз. Рассом, табиатни шунчалик чуқур ҳис қиладики, ҳатто, унинг нафас олаётганини, нафасининг ҳорғин ёки қайноқлигини, нигоҳларининг илиқлигини, ифорининг муаттарлигини, кайфиятининг самимийлигини ҳам чин маҳорат билан шарҳлаганини гувоҳи бўласиз.
Ижодкор ўзи чизаётган манзараларига атайин қандайдир маъно юкламайди, шунчаки уларни оддий талқин этади. Унинг талқинида табиат билан инсоннинг асрий, сокин ва вазмин суҳбати сўзсиз ифодасини топади. Виқор билар турган тоғлар тизмаси сизга қадим, ва залворли ҳаёт, сабр-бардош ва матонат, улуғорлик ва муҳташамлик ҳақида секин шивирлайди.
Кузнинг сокин ва заъфарон ранглари ҳаётнинг гўзаллиги, шу билан бирга ўткинчилигини, унда тасвирланган сарвқомат йигитлар сингари тизилиб турган тераклар шавқатсиз кузак шамолларига гўё ҳеч парво қилаётгани йўқдек. Бироқ тераклар баргларининг “омонат”, “илиниб” туриши, йигитликнинг ҳам ғанимат эканлигига ишорадек, гўё.
