Бугун, 30 март куни Тошкент фотосуратлар уйида Ўзбекистон Бадиий ижодкорлар уюшмаси аъзоси, Ўзбекистонда хизмат кўрсатган санъат арбоби Дамир Рўзибоевнинг “Чизги нафосати” номли шахсий кўргазмаси очилди.
Кўргазмада рассом-ҳайкалтарошнинг 2 та рангтасвир, 7 та ҳайкалтарошлик ҳамда 75 та графика асари ўрин олди.
— Бир куни Ўзбекистон давлат санъат музейида сақланаётган дафтарчалар – анъанавий безакларни ўргатишга мўлжалланган, унинг бошидан охиригача барча босқичларини ўз ичига олган ХIV – XVI асрга оид букланадиган дафтарлар эътиборимни тортди. Айнан ана шу, энди бошланган, ҳали тугалланмаган гириҳлар, айниқса, қизиқарли бўлиб чиқди. Улар менга мутлақо замонавий товуш графикаси сифатида кўринди. Мен ўзим учун гириҳ ва ислимийнинг янгича ажойиб оламини кашф этдим. Масалан, дафтарчанинг бош саҳифаларидан бирида мутаносиб тарзда топилган ва ажойиб тартибга солинган иккита эгилган чизиқлар тортилган. Ундаги соддалик менда таассурот қолдирди.
Дафтарчаларга қараб, гириҳдан четланиб, ўзимни янги услубда синаб кўргим келди. Гириҳ сўзи форс тилидан таржима қилинганда, “тугун” деган маънони билдиради. Бошида улар оқ фонда тугунлар кесиб ўтган қора чизиқлар эди. Бу услубни ўзлаштириш керак эди. Кейин ранг кўрина бошлади.Маълумки, қадимий ҳайкалтарошлик рангли бўлган, бироқ афсуски, аксарият ҳайкалларнинг ранги сақланиб қолмаган.
Мен Холчаён рангли ҳайкаллари қазишма ишларида қатнашганимдан бахтиёрман ва бу менинг ҳаётимга таъсир кўрсатмай қолмаган. Тадқиқотлар мен учун нафақат иш, балки катта мактаб эди. Ҳанузгача кўз ўнгимда турли образларнинг таъсирчан ва ўзига хос портретлар бўлиб, уларда мен замондошларимни кўрганман. Масалан, уларнинг бири акамга, бошқаси кулол Абрамовга ўхшарди. Шунингдек, Холчаён ҳайкалларининг яна бир ўзига хос жиҳати бор эди. Ҳайкалларнинг бошлари симметрик эмасди, улар у ёки бу томонга силжиган эди. Бу услуб маълум бир нуқтаи назарга мўлжалланган эди. Афсуски, бўёқлар хиралашган эди. Бироқ энг муҳими – шакл ва рангнинг органик бирикмаси сақланиб қолганди, — дейди Дамир Рўзибоев.
